Leef jij vanuit je HOOFD of uit je HART?

0 Comments

Ik geloof dat meer dan 95% van de mensheid vanuit het hoofd leeft en ik vermoed dat het dichter bij de 100% dan bij de 95% zit. Veel mensen verwarren emoties met ‘leven vanuit het hart’. Menselijke emoties, zoals liefde, vertrouwen, vrede, maar ook angst, boosheid en haat worden door het brein geconditioneerd. Hoewel deze emoties zeker heel nuttig en fijn kunnen zijn, gaat het hier om emotionele reacties op wat we zien, horen en beleven. De meeste mensen kennen deze emoties.

Mensen die geloven dat negatieve emoties fout zijn, zullen deze – bewust of onbewust – onderdrukken, waardoor het kan lijken dat ze liefdevoller en positiever in het leven staan. Die negatieve emoties zullen toch een uitweg zoeken, hetgeen vroeg of laat tot allerlei problemen zal leiden. Ook onder christenen en andere gelovigen werkt het op deze manier. Nagenoeg iedereen uit zowel positieve als negatieve emoties. Onderaan de streep is er dan ook geen verschil op te merken tussen mensen die wel en mensen die niet geloven.

Het merendeel van de mensen die vanuit het hoofd leeft, heeft wel eens één of meerdere momenten meegemaakt waarop de tijd even stil leek te staan. Een moment waarop je overweldigd werd door iets wat dieper ging dan de emoties waarover ik het zojuist had. Dat kan zijn bij de geboorte van een kind, een adembenemend uitzicht in de natuur of juist een bijzonder heftig moment, waarop je adem even stokt. Op zulke momenten zijn we even uit ons hoofd en bevinden we ons in ons hart.

Persoonlijk ken ik deze momenten ook en de laatste tijd beginnen deze momenten spontaan te ontstaan. Ik ervaar dan een liefde, vreugde en blijdschap die niet met mijn hoofd te verklaren zijn. Het is dan net alsof het dualistische bewustzijn van goed en kwaad even niet bestaat. Aan wie ik tijdens zulke momenten ook denk, er stroomt Liefde. Ook bij mensen waar ik ‘normaal’ gesproken moeite mee heb (btw: wat is normaal?). Ik beschrijf deze momenten als het opgetild worden in het Christusbewustzijn. Het gaat hier m.i. om de tweede hemel, dus niet zoals Paulus die opgetrokken werd in de derde hemel (2 Korintiërs 12:2). Tot nu toe waren deze momenten van redelijk korte duur. De ene keer wat langer dan de andere keer. Maar ik kan wel zeggen dat het in positieve zin ‘verslavend’ is (en geloof me, ik heb nog nooit een joint gerookt).

Ik geloof dat we door wedergeboorte niet alleen tijdelijk worden opgetild in het Christusbewustzijn, maar dat we binnengaan in het Christusbewustzijn. Het aardse bewustzijn, waardoor we onszelf als een persoonlijk individu ervaren, zal dan gereinigd zijn van ‘dode werken’ (die voortkomen uit het denken in goed en kwaad), zodat we blijvend het Christusbewustzijn kunnen binnengaan. Pas dan kunnen we zeggen dat we werkelijk vanuit ons hart (Christus in ons) leven. Pas dan wordt de ware vrucht van de Geest zichtbaar in ons leven. We mogen dat niet verwarren met de emoties die, hoe positief en mooi die ook mogen zijn, door ons brein worden opgewekt.

De meeste christenen die ik ken, leven in de veronderstelling dat ze vanuit hun hart leven, dat ze wedergeboren zijn en dat er in meerdere of mindere mate sprake is van vrucht van de Geest in hun leven. Zolang men dit denkt, zal men het koninkrijk van God dat in een ieder van ons aanwezig is, niet zoeken. Men bouwt aan het koninkrijk buiten zichzelf, door te investeren in mensen die vredelievend samenkomen, waardoor de sociale cohesie wordt bevorderd en waar de persoonlijke nood van mensen tot op zekere hoogte wordt gelenigd. En dat is allemaal heel mooi en noodzakelijk, maar we brengen het koninkrijk van God pas echt op aarde, als we door wedergeboorte Christus werkelijk present gaan stellen in onze omgeving. Als ons eigen leven vrij is van duisternis en ons Licht (Christus) op de kandelaar komt te staan, dan zullen mensen werkelijk vanuit het rijk der duisternis in het Koninkrijk van het Licht getrokken worden. Dan zal de duisternis pas echt verdwijnen uit de levens van mensen.

Lees dit alsjeblieft niet als een veroordelende vinger die fouten wil aanwijzen. Het is mijn diepste verlangen dat ons Licht gaat schijnen in deze duistere wereld. Zie het daarom als een profetische aanmoediging om vóór alles eerst het koninkrijk van God te zoeken. Laten we elkaar daartoe stimuleren en ondersteunen. Juist de mensen met een natuurlijke passie en liefde voor God en medemensen, dreigen te verzanden in het bouwen aan het koninkrijk buiten zichzelf en dat leidt vroeg of laat tot vermoeidheid, teleurstelling en frustratie. Ik spreek uit ervaring, maar ik begin steeds meer te ontdekken dat het mogelijk is om vanuit een diepe rust en vrede, die alle verstand te boven gaat, het koninkrijk van God op aarde zichtbaar te laten worden. De hemel op aarde is dichterbij dan we durven dromen! Vanuit ons hoofd is het één voetstap naar ons hart.

Wil jij die stap vanuit je hoofd naar je hart maken? Overweeg dan mijn coachingtraject Van Brein naar Bewustzijn.

Categories:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *