De zon komt weer op, de vogeltjes fluiten hun lied en de uitgekomen bloemetjes tonen hun schoonheid. Ik voel de wind door mijn haren wapperen.

De schepping gaat onverstoorbaar door in al zijn pracht en praal, zich niet bewust van de donkere, door angst en negatieve energie gevoede, wolken die zich boven haar samenpakken.

Alleen de mens, nota bene de kroon op de schepping, neemt deze donkere wolken waar. Alles wat wij in onze binnenwereld denken, voelen, ervaren en geloven gaan wij vanzelf in onze buitenwereld waarnemen. Een psychologisch spel dat zelfs door de kwantumfysica wetenschappelijk is aangetoond.

De illustere donkere wolken die boven de schepping hangen, zullen alleen wegtrekken, zodra we als mensen onze binnenwereld veranderen. Daarom zijn berichten van vertrouwen, hoop en liefde zo belangrijk in een tijd die zo onzeker lijkt. Laten we als mensheid onze focus verleggen, ons richten op de prachtige natuur, die onbezorgd zijn ding blijft doen.

Iets in mij zegt dat als 5 procent van de bevolking deze omslag in hun denken gaat maken, de andere 95 procent daarin zal worden meegezogen. Dat zal het moment zijn dat de donkere wolken als sneeuw voor de zon zullen verdwijnen.

Laten we onze focus dus verleggen van angst, paniek en zorgen maken, naar genieten van de schoonheid van de schepping, van het leven en het liefhebben van elkaar. Baat het niet, dan schaadt het niet, want zolang we de donkere wolken nog waarnemen, blijven we ons houden aan de richtlijnen die ons worden voorgehouden.

Namens de prachtige natuur, reuze bedankt!

PS Let de komende tijd eens extra op de vogeltjes, die onbezorgd hun lied zingen en zing het volgende lied eens luidkeels mee. Klik hier voor de link.